Blog 1: We gaan weer naar Vichy

Een echte GoNuts blog serie! ‘GoNutser’ Jannet gaat ons op de hoogte houden van haar sportieve vorderingen middels deze blogs. Hierbij het eerste deel!

Op 22-08-20 gaan we weer ‘nuts’ met een groep sportievelingen.
De editie 2019 was mijn primeur, ik zwom de 1.9 km in de halve Iron Man, raakte in paniek in het golvende water, zwom door en dacht, dit nooit weer! Maar ik moest door anders konden Joost en Theo, mijn fiets- en loopmaatjes niet starten.
Een kwartier na mijn finish – nogmaals, alleen zwemmen – was ik uitzinnig en wilde ik nog een keer. Dát doet sporten dus met je. Je doet je best, je ziet af, sommigen gaan zelfs door het gaatje maar het heerlijke gevoel dat je hebt gepresteerd, hebt doorgezet en het hebt gehaald is ongekend!

En nu gaan we dus weer. En volgend jaar ga ik lopen. Een halve marathon. En dat is nog een tandje gekker dan de paniek van het zwemmen. Als kind was ik al geen loper. Een prestatieloopje onderging ik kotsend en jammerend en mijn ambities -ooit – om bij de politie te werken gingen dramatisch ten onder tijdens de piepjestest. Lopen ís mijn achilleshiel. Reden waarom ik een achtste triatlon prima vond; beetje zwemmen, lekker fietsen en dan nog 5 kilometer lopen, dat was méér dan genoeg.

En toch…het lijkt me zo enorm gaaf om achteloos te kunnen zeggen: “mwah, ik train momenteel voor een halve marathon”. Omdat ik een ‘beetje’ doorzettingsvermogen nodig heb en een ferme stok achter de deur ga ik jullie hier de komende tijd op de hoogte houden van mijn vorderingen.

En dus vanochtend om 07:00 uur, regenjasje, lampje, petje, schoenen aan en gaan! Ik volg een trainingsschema van ‘Sportrusten.nl’ waarbij je het meest traint met een goede (rustige) ademhaling en een lage hartslag. Na 10 meter slaat mijn sporthorloge alarm: hartslag 175! Huh? De rest van de 4 kilometer heb ik hobbelend en wandelend afgemaakt om netjes in de lage hartslagzone te blijven. Alle begin is suf, maar de kop is eraf en het wordt vast beter!