Groningen, Helperbad zaterdagmorgen 1976. “Goedemorgen heren, 3 baantjes inzwemmen”, met een stem waar menig marktkoopman of stadsomroeper jaloers op zou zijn. Zo startte standaard de zwemles zaterdag ochtend tijdens mijn opleiding aan de Academie Lichamelijke Opvoeding (ALO).

De koppen waren zeker niet fris, want de avond ervoor was het meestal laat geworden onder het genot van vele wit gerande goudgele rakkertjes in onze soos Mesacosa; een biertje kostte 60 cent! Zwemmen, pff, met afstand mijn minst geliefde sport tijdens mijn opleiding. Het was zeker niet het uur, waar ik met veel enthousiasme naar uitkeek. Het voelde meer als moeten en overleven.

We probeerden in het begin de docent op andere gedachten te brengen. We hadden toch een zware nacht gehad, kon het niet een baantje minder? Hij reageerde alleen met “4 baantjes inzwemmen”. Oeps, discussiëren was uitgesloten en… we zwommen vier baantjes in. Met mijn afkeer van zwemmen had ik snel in de gaten dat deze opmerking niet tot minder baantjes bij het inzwemmen zou leiden en ik overtuigde mijn studiegenoten niet in verweer te gaan.

Bevroren water
Na de ALO heb ik alleen genoten van bevroren water: schaatsen op bevroren meren en kanalen in de Weerribben, fantastisch! Met mijn kinderen, Fokko, Josien en Carlo ben heb ik daar regelmatig geschaatst, maar ik moest ook met ze naar de zwemlessen in de vroege ochtenduren. Ik was tenslotte de pedagoog, zei Marijke. Wat had ik een respect voor ze: met een plankje de beenslag onder de knie krijgen, het watertrappelen, het duiken door een ring.

Tijdens onze vakanties aan de kust leerde ik ze vooral dat ze niet te ver de zee in gingen. Want: de zee is groots en sterk. ”Respect voor de zee!” Ik hield ze dan ook constant in de gaten als ze pootjebadend het zilte sop betraden.

Wereldreis
Zwolle, vrijdag 9 december 2015. Fokko belt me vanuit Nieuw-Zeeland rond half acht op mijn werk. “Pap, ik heb niet zo’n goed bericht, ik heb teelbalkanker.” De wereld zakt onder je voeten vandaan, binnen een minuut staat je wereld op z’n kop, heel m’n lijf is in shock. ‘Zo’n grote sterke gezonde kerel die bezeten is van sport, hoe kan dat nou!?’, is je eerste gedachte. Alle andere zaken zijn totaal niet meer belangrijk.

De wereldreis die hij en Karin maken wordt abrupt afgebroken en de dinsdag daarna is hij geopereerd in Zwolle. De operatie is geslaagd en de vooruitzichten zijn goed. We pakken de draad weer op en hebben het volste vertrouwen dat het goed komt. In deze periode heeft Fokko het idee opgevat deel te nemen aan de Ironman 70.3 van Zell am See: 2 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en 21 kilometer hardlopen. Toe maar, wat een bikkel!

‘Eerst zien…’
Zwolle, vrijdagmorgen 26 augustus 2016. Hole 13 golfclub Zwolle net met een par afgesloten, lekker gevoel. Marijke’s telefoon gaat. Ik zie aan haar gezicht dat er iets ernstig aan de hand is. Fokko aan de telefoon, er zijn uitzaaiingen geconstateerd in de lymfeklieren. Opnieuw een uppercut die met name Fokko, Karin en wij allemaal moeten verwerken.

Om de zinnen wat te verzetten ontwikkelt hij met Hans (zijn oom) het plan om goede doelen te koppelen aan hun deelname aan de Ironman van Zell am See: KWF en WNF. Ze dagen ons uit in relay deel te nemen: allemaal één onderdeel dus.

Op de dag van de uitslag van de operatie heeft nog niemand zich aangemeld voor de relay. Op de familie-app zet ik ’s morgens het volgende bericht: “Daddy gaat 2 km zwemmen, wie volgt?” De grapjes in de app zijn niet van de lucht. ‘Echt!?’ ‘Ha ha, eerst zien…’  Niemand geloofde me, want naast golfen beoefen ik namelijk geen actieve sport.

Maar al snel volgt Josien, zij gaat hardlopen. Piet gaat fietsen, team compleet. Super! Ook Carlo gaat fietsen en meer familieleden volgen: het wordt gezellig in Zell am See! Het beste bericht komt ’s middags: de operatie is geslaagd en Fokko is schoon. So far so good!

Opnieuw inzwemmen
Eind november ben ik begonnen met 2x per week te zwemmen. Toch bleef er scepsis in de familie. ‘Dat houd je niet vol…’ En: ‘Met of zonder bandjes gezwommen?’ Maar ik kreeg er zowaar plezier in, zelfs tijdens de kerstvakantie heb ik mijn baantjes trouw getrokken. Ik had me inmiddels ingeschreven voor de borstcrawlcursus. Want 2 kilometer zwemmen met alleen de schoolslag schiet niet op, merkte ik. Het zijn straks wel 80 baantjes van 25 meter!

Zwolle, vrijdag 13 januari 2016; “Goedenavond en welkom op de borstcrawlcursus.” Een zwemdocente met vriendelijke stem ontvangt ons en ik word (terecht) ingedeeld in de beginnerscursus.

We moeten 2 baantjes inzwemmen. Ik maak dit keer geen opmerking. Ook al moeten we tien of twintig baantjes inzwemmen, geen probleem, ik doe het. Die 2 kilometer in de See van Zell ga ik zwemmen. Here we come!

Bert Ebbens