Ooit, ergens tussen mijn 15e en 20e levensjaar was ik een getalenteerd triatleet. Vooral het lopen was sterk ontwikkeld, maar helaas negeerde ik in het laatste jaar alle adviezen om na een succesvol seizoen een relatief rustige periode in te lassen. Ik ging twee keer zo veel trainen, vanuit de ‘burning ambition’ om succesvol te zijn. Een stevige knieblessure maakte een eind aan alle dromen over podiumplaatsen en Hawaï.

In diezelfde periode ontmoet ik José, nu alweer een kleine 30 jaar mijn levensmaatje, studeer ik af en vind een baan. Ik eet door op het niveau van een triatleet, sport in het geheel niet meer, wat erin resulteert dat ik vlak voor onze trouwdag al uit mijn trouwpak ben gegroeid. De carrière gaat snel, er komen kinderen en de kilo’s vliegen er aan. Veel eten, snoepen in de ontelbare autokilometers, lange dagen, diners, recepties, en opeens weeg je 80 kilo (bij 1,71 meter). Gek op chips, stokbrood, croissants, filet-american, Chinees, patat, hamburgers, Big Tasty’s, witte bolletjes met veel boter en hagelslag en ga zo maar door.

Ik kan niet zeggen dat ik niet wist wat ik deed, want José waarschuwde regelmatig, maar doorbreek dat patroon maar eens. Het lukte wel gedeeltelijk, maar pas toen ik in 2012 een keuze maakte om als directeur aandeelhouder te vertrekken bij het bedrijf waar ik twaalf jaar lang mijn ziel en zaligheid in legde, vond ik ruimte en energie om echt te gaan bewegen. Wandelen vooral, en zwemmen. Uren wandelen, gewoon rond huis, maar ook in Noorwegen en Schotland. En veel lezen en praten over voeding, zeker ook met José. Snappen wat er in voeding zit, wat dat met je bloeddruk doet, met je gewicht, het verschil tussen snelle koolhydraten en langzame koolhydraten, enorm ingewikkeld en soms ook tegenstrijdig. Helaas blijft de vetzucht tot op de dag van vandaag bestaan. Ik kan enorme waanbeelden hebben van bakken chips, chinees, patat, mayo, en Tikkels. Die heerlijke, verraderlijke Tikkels. Maar ik weet me steeds beter te beheersen. Pak een bak kwark met muesli, fruit, tomaat met hüttenkäse en pesto, gevulde champignons, enzovoorts.

Ondertussen val ik gestaag af. Niet enorm snel maar de 70 kilo komt in zicht. Vakanties geven steevast een ‘up’ van 2 kilo en die gaan er dan weer na enkele weken af.

De knie krijgt daardoor minder belasting en heel voorzichtig wordt wandelen gemixed met vier keer twee minuten hardlopen en dan langzaam steeds meer.

Ik koop een fiets in 2014 wanneer we met het gezin op fietsvakantie gaan. Wat heuvels in Frankrijk maken dat ik me helemaal stuk fiets, maar enorm geniet. De knie houdt het …..

In 2015 durf ik te denken aan een 1/8 triathlon. De eerste loop ik in mei, waarbij ik voor het eerst 5 km achter elkaar hardloop. Ik voel me een plumpudding in een te strak pakje, bij al die supergetrainde atleten, maar ik ben terug !! Ik loop dat jaar 3 keer een 1/8 uit.

Eind 2015 maak ik neef en muziekmaatje Fokko enthousiast met een zwembrilletje. Bijna direct daarna ook de domper van zijn kanker. “Samen” trainen we de winter door, en bouwen op naar Luttenberg. 1/8 voor mij in een enorm veel snellere tijd en Fokko enthousiast over de streep. In juli organiseren we met behulp van Karin (vriendin Fokko) en José een privé ¼ triathlon voor twee personen vanuit Sleen naar Coevorden. Nu wordt het echt serieus. Gezamenlijk zwemmen en fietsen we in een stoer tempo, en bij de tien kilometer hardlopen sluit Karin aan. Het lukt, eigenlijk vrij gemakkelijk. Zowel Fokko als ik. Ik ben aangeland bij 65 kilo.

Dan komt het nare bericht dat de kanker, bij Fokko, na eerder herstel weer terug is. Ongeloof en onmacht, dat is wat er voornamelijk bij ons speelt. Hij loopt met mij (en vooral vóór mij) de 10 km in 42 minuten tijdens een triathlon en heeft toch kanker. Onwezenlijk. Maar hij wil vooral vooruit kijken en we pakken dat met elkaar op. Een stevig, haalbaar en duidelijk doel, het creëren van een groepsbeweging rond het thema ‘gezond leven, want we hebben ons lijf maar voor één keer te leen’ en tegelijkertijd ook de angst en het verdriet niet uit de weg gaan. Niet ‘gewoon doorgaan’, maar ‘bewust doorgaan’.

Voor mij persoonlijk stimuleert Fokko mij hiermee de ingeslagen weg voort te zetten. Het is heerlijk om met hem te praten, te appen, over sport, over voeding, over gezond brood bakken, over risotto met geprakte bloemkool en broccoli. Het doel is voor mij ook best stevig, met als belangrijkste randvoorwaarde: fit zijn en blijven.

De reacties op Fokko’s verhaal, zijn doel en initiatief zijn hartverwarmend. De ondersteuning van bijvoorbeeld de beide werkgevers van Karin en Fokko vind ik bijzonder hoopgevend voor een wereld met een betere balans tussen werk en privé. De saamhorigheid binnen de families, direct er omheen, maar ook in een wat bredere cirkel, is inspirerend. Tot blogs…

Hans van den Berg