Ik had een plan: een half jaar de halve wereld rondreizen met een rugzak. Ruim anderhalf jaar gespaard, daarna mijn baan opgezegd. Nieuw-Zeeland was de eerste stop. En wat voor één! Totdat een lokale arts in een nogal chaotisch ziekenhuis in Christchurch vijf woorden zei die ik waarschijnlijk nooit meer vergeet: “It might be a cancer.”

(Overigens is Christchurch de enige plek in Nieuw-Zeeland die je gerust kunt overslaan. De stad ligt nog steeds in puin na de aardbevingen van 2010 en 2011. Wat dan wel weer paste bij de gemoedstoestand van mijn vriendin en ik.)

Lang verhaal kort: ik had teelbalkanker. Ik was er toevallig vroeg bij. De tumor was nog klein. En volgens de lokale specialist – uit Duitsland, dat wel – was het de beste vorm van kanker die je als man kunt hebben. Fijn. Maar tegelijkertijd niet minder eng. Drie dagen later was ik terug in Nederland. En weer twee dagen later was ik één bal lichter.

Een week na de operatie kreeg ik het goede nieuws dat de CT-scans geen uitzaaiingen aantoonden. Ik was weer ‘schoon’. Onwijs opgelucht. Maar de komende jaren wel onder strenge controle, het eerste jaar maandelijks. Weg wereldreis.

Woede
Nadat alles was geland, maakte de blijdschap over mijn gezondheid steeds meer plaats voor de woede over de timing. “Waarom nu? Waarom niet een jaar later? Na afloop van mijn reis?” Tegelijkertijd lachte ik mezelf uit. “Alsof dat ook maar iets uitmaakt. Wees blij dat je gezond bent, klootzak.”

Ik vond een uitlaatklep: triatlon. Met dank aan mijn oom, Hans van den Berg. Hij deed me bij terugkomst uit Nieuw-Zeeland een zwembril cadeau. Lopen en fietsen deed ik al. Aan zwemmen had ik een bloedhekel. Maar de combinatie van die drie sporten: wow! Op zich niet zo gek: als voetballer was ik ook al meer een duursporter. Beter zónder, dan mét bal.

(Gelet op de context mag je deze laatste zin overigens op verschillende manieren interpreteren.)

Samen met mijn oom – zelf ook triatleet – schreef ik me in voor verschillende wedstrijden. Mijn eerste achtste triatlon was in Luttenberg. Een relatief korte afstand. Maar wat een kick! Daar kon ook een paniekaanval tijdens het zwemmen niets aan veranderen. Er volgden nog twee achtste triatlons. En net zoveel paniekaanvallen in het water.

Ik had de smaak te pakken. Trainen zorgde fysiek voor energie, mentaal voor rust. Het was tijd voor nieuwe doelen, langere afstanden. Eerst een kwart triatlon, eind september in Zwolle. En dan volgend jaar een halve triatlon in het Oostenrijkse Zell Am See: 1,9 kilometer zwemmen, 90 kilometer fietsen en tot slot een halve marathon lopen. Ik had weer een doel!

Totdat er weer een arts spelbreker was. Dit keer gewoon thuis, in Utrecht. Na ruim een half jaar toonde een van de maandelijkse controles toch weer een afwijking aan. Dit keer in een lymfeklier, vlak boven de plek van de oorspronkelijke tumor. Terug bij af. De kanker was terug.

Datzelfde gold voor de angst.

Extra betekenis
Het proces is nu langduriger. Inmiddels ben ik verschillende onderzoeken én verschillende weken verder. Het wachten en de onzekerheid zijn slopend. Vanuit mentaal perspectief misschien wel net zo slopend als de ziekte zelf. Maar het einde is in zicht. Althans, van het wachten. Er is eindelijk een operatiedatum. Maar daarover later wellicht meer.

Mijn toekomst is onzeker. Dat besef ik. Tegelijkertijd geeft het heel veel energie om verder vooruit te kijken. Daarom weiger ik de halve triatlon van Zell am See uit mijn hoofd te zetten. Sterker nog, in overleg met vriendin en mijn oom willen we er een extra betekenis aan geven.

Teamleden gezocht
We willen in Oostenrijk geld ophalen voor twee goede doelen: KWF en WNF. ‘Go Nuts!’ is onze teamnaam, onze precieze beweegredenen kun je lezen in onze missie. Maar dat willen we vooral niet alleen doen. Iedereen kan meedoen. Op allerlei manieren. Natuurlijk als sponsor. Maar ook bijvoorbeeld als supporter, mecanicien, coach, waterdrager, man of vrouw met de hamer, masseur (vooral hier doe je veel teamleden een groot plezier mee), kok, chauffeur óf gewoon als sporter.

De komende maanden delen we hier meer over onze weg naar Zell am See. Doe je mee?

Fokko Ebbens

Update:
Goed nieuws: inmiddels ben ik na een operatie weer schoon verklaard. Hoe? Dat kun je hier lezen.